Vreugde en gemis

Inmiddels ruim een week terug in Nederland is het tijd voor mij laatste blog. Zoals beloofd, zal ik hierin vertellen over mijn laatste drie weken op reis en over de grootste verschillen tussen Nederland en Suriname.

In mijn laatste weken in Paramaribo ben ik veel wezen zwemmen en nog naar een paar instelling en geweest. Op valentijnsdag was er een grote verrassing! Mijn huisbaas kwam aan de deur met een enorm boeket bloemen en zei 'Jij bent Leonie toch?'. Ik bevestigde dat. 'Dan zijn deze bloemen voor jou.'. Ik stond perplex. Waarom zou iemand in Suriname mij bloemen willen sturen? Heb ik dan toch zo'n irritante vent langs de kant van de weg wat te lang aangekeken? Wat bleek nou toen ik het kaartje las, Patrick had geregeld dat een bedrijf dat in Nederland en in Suriname zit een boeket bloemen bij mij zou afleveren op valentijnsdag. Superlief! Het waren ook nog palulu's, hele mooie, sterke, rode, grote bloemen die we samen hadden gezien toen hij in Suriname was. Dat had hij onthouden. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ontzettend lief van hem!
's Avonds gingen we naar een concert van Gio en Keizer in Havana, een club in Paramaribo. Hoewel ze pas om 3.45u kwamen en het geen fantastisch optreden was, heb ik samen met een huisgenootje als een stel groupies bij dat podium gestaan haha Werd het toch nog een leuke avond.
Vrijdag 20 februari was het tijd voor een training die Wilke en ik zouden geven en voor ons eindgesprek. We hadden er bewust voor gekozen om niet een hele hoop theorie te vertellen maar ons verhaal te doen aan de hand van opdrachten, rollenspellen en een filmpje. Het slagen van de training hing echter af van het feit of de groepsleidsters actief mee zouden doen en dingen zouden durven zeggen. Dit deden ze gelukkig. De eerste tien minuten was ik wat zenuwachtig (wat ook wel te merken was, hoorde ik later) maar toen ik eenmaal door had dat ik serieus werd genomen en dat de groepsleidsters het leuk vonden, ging het de rest van de dag goed. Mijn eindgesprek was ook prettig. De verbeterpunten en kwaliteiten die werden genoemd, waren herkenbaar voor mij. Mijn eindcijfer ligt waarschijnlijk rond de zeven, maar hoor ik later.
Een paar dagen later, dinsdag de 24e, trad Vato Gonzalez op bij de opening van club Euphoria. In het begin (toen andere dj's optraden) was het niet heel spannend en vrij saaie muziek, maar toen de avond vorderde werd het een heel leuk feestje. En, niet te vergeten, er stonden palulu's in de zaal! Op de podia stonden nog een paar meiden met alleen een broekje en bh aan die waren ingehuurd om te dansen. Een meisje had een tatoeage op haar buik. Bij ons zou je dan niet eens aangenomen worden voor zulk waar, maar hé, het is Suriname, daar doen ze niet zo moeilijk ;) Uiteindelijk waren we met zijn achten in een gewone taxi op weg naar huis. Beetje proppen, maar moet kunnen.
De donderdag daarop was het tijd om afscheid te nemen op stage. Dat was een van mijn minst leuke dagen van mijn hele tijd in Suriname. Natuurlijk is het fijn om je stage af te sluiten, maar het idee dat je een half jaar met die kinderen (en leidsters) hard hebt gewerkt en je ze waarschijnlijk nooit meer gaat zien, is erg lastig. Ik heb alle kinderen een dikke brasa gegeven en tegen sommige (waarvan ik denk dat ze het misschien zouden kunnen snappen) gezegd dat ik er voor de laatste keer was en dat ik niet meer terugkwam. Het lastige is dat je daar zelf met een brok in je keel afscheid staat te nemen maar die kinderen geen idee hebben dat er iets gebeurt, ze hebben het besef niet dat je afscheid neemt en niet meer terugkomt. Ik heb van alle groepen wel een werkje gekregen, van de crèche een verjaardagskalender met allemaal mooie foto's en een getuigschrift. De kalender heeft inmiddels een mooi plekje in mijn kamer gekregen, kan ik toch nog steeds terugdenken aan mijn mooie tijd bij de Anniecrèche. Aan het eind van die dag ben ik met een paar huisgenootjes naar de film 50 shades of grey geweest. Beetje bizarre film waarbij ik me 90% van de tijd afvroeg waarom ze zich zo laat vernederen. Maar het was wel leuk om nog een laatste keer naar de film te gaan in Paramaribo.
De volgende dag ging ik de laatste keer op stap in Suriname! Er was een poolparty voor de opening van het nieuwe 'stagiaireseizoen'. We begonnen bij de Gouverneur, een kroeg, waarvandaan we om een uur of negen met partybussen naar het rooftopzwembad van een hotel werden vervoerd. Althans, dat was de bedoeling. Zoals het echte Surinamers betaamd, waren er te weinig partybussen geregeld en hebben we bijna twee uur moeten wachten voordat we rijdend door het centrum een feestje konden bouwen. Uiteindelijk hebben we tien minuten op een overvolle partybus gezeten. De poolparty zelf was gelukkig wel erg geslaagd! Halverwege de avond had de dj door welke muziek in de smaak viel en gingen we helemaal los.
Enigszins brak hadden we op zaterdag mijn afscheidsetentje. We gingen met het hele huis eten bij Souposo. Ik heb heerlijke casavesoep en salade gegeten. Met bang bang, een Surinaams soort zalm. Jammie! Van mijn huisgenootjes heb ik een kaartje gekregen met een lieve tekst erop en een bordje met de tekst 'Wan wan dropu e furu bari', oftewel 'Met kleine stapjes kom je er wel'. Erg lief, ook deze heeft inmiddels een mooi plekje in mijn kamer.
En toen was het al veel te snel maandag 2 maart, de dag waarop ik het vliegtuig terug naar huis zou pakken. Hoewel ik ontzettend veel zin had om Patrick en mijn familie weer te zien, was het ook wel heel gek om weg te gaan en te beseffen dat die fantastische ervaring ten einde was. Dat besef begint nu langzaam te komen, na een week weer in Nederland... Tijdens de vlucht viel de pijn aan mijn oren gelukkig mee. In korte broek liep ik een uurtje na de landing de bekende openschuivende deuren op schiphol door. En wat was ik blij om Patrick en mijn familie weer te zien!! Mijn ouders hadden een spandoek gemaakt met 'Lieve Leonie welkom terug' erop en Patrick had een bos rode rozen voor me meegenomen. Een hele warme ontvangst.

En nu ben ik alweer een week terug op Nederlandse bodem. Wat zijn nou de dingen die ik het meest mis en waarmee ben ik het meest blij om weer te hebben/doen/enz. Er zijn zo ongelooflijk veel verschillen tussen Nederland en Suriname dat ik me zal beperken tot de meest opvallende en voor mij kenmerkende verschillend.

Wat mis ik vanuit Suriname
* Allereerst natuurlijk het ontzettend lekkere weer. Ik kon iedere dag naar het zwembad als ik wilde, liep altijd in een hemdje/t-shirt en korte broek of jurkje en genoot van de zon op mijn gezicht. De eerste dagen in Nederland had ik het ontzettend koud, met name 's avonds kon ik echt niet warm worden. Gelukkig was daar een lief vriendje om tegenaan te kruipen.
* Wat me ook erg opviel en eigenlijk ook wel tegenviel toen ik weer in Nederland was, was het gehaaste leven en het leven met de klok hier. In Suriname begon mijn stage 'tussen zeven uur en half acht' en was regen voor mensen een reden om te laat of zelfs niet op hun werk te komen. Soms was dit vervelend, maar ik merk nu dat het mij ook wel ontzettend relaxt maakte. Ik moet nu oppassen dat ik mezelf niet verlies in alles wat weer 'moet' en constant de klok in de gaten ga houden.
* Mijn hangmat in Suriname was ook wel ontzettend lekker. Als ik uit stage kwam, kon ik heerlijk de hele middag met een boekje of serie liggen relaxen. Helaas moest deze achterblijven, hij kon niet mee...

Gelukkig zijn er ook dingen waarvan ik erg blij ben dat ik ze weer zie/doe/heb. Komt ie!
* Patrick, familie en vrienden natuurlijk! Erg fijn om ze weer te zien :)
* Daarnaast is het verkeer hier veel minder chaotisch. Mensen houden zich aan de verkeersregels, ik kan op fietspaden rijden, er zitten geen enorme kuilen meer in de weg en ik voel me een stuk veiliger op mijn fietsje. Wel moeten ik eraan wennen dat ik weer rechts moet rijden. Op de grotere wegen gaat dat prima, maar als ik bijvoorbeeld bij mijn huis weg rijd, is mijn eerste gedachte 'links rijden' en moet ik mezelf daarin echt corrigeren.
* Ik heb weer warm water!!!!!! Ik kan weer heerlijk warm douchen en hoef mezelf niet meer te dwingen onder dat koude water te stappen! Ook met de afwas is het erg prettig.
* Het viel me ook op dat er erg weinig afval op straat ligt in Nederland. Het afvalprobleem schijnt in Suriname de afgelopen jaren erg te zijn verbeterd, maar Nederland is toch wel een heel stuk schoner.
* Door de vochtige lucht zat mijn haar voor geen meter in Suriname. Hier in Nederland is dat gelukkig weer een stuk verbeterd. Geen krul meer op plekken waar ik dat niet wil en een stuk minder uitgedroogd van de zon en het zwembadwater.
* Ik kan weer hakken aan! Naar Suriname had ik niet eens hakken meegenomen. Ik had dan ook na mijn eerste dag op mijn zwarte laarsjes met hakken een kloof onder mijn voet van deze schoenen. Toch is het erg fijn om ze weer aan te kunnen en wat meer variatie in schoenen en kleding te hebben.
* Het was een feest om in de eerste dagen naar de Lidl te gaan! En de Appie! En naar de Jumbo! Na die Chineze winkels waarin de medewerkers meestal geen Nederlands spraken, er bij de kassa niet tegen je werd gepraat, je mazzel had als het bedrag dat je moest betalen werd voorgelezen, Surinamers voordrongen en eerder werden geholpen en je er nooit zeker van kon zijn dat een product dat je de ene dag kocht er de andere dag nog zou zijn, is een goed georganiseerde, Nederlandse supermarkt met vriendelijke winkelmedewerkers echt een verademing.
* Aansluitend bij de supermarkten is het ook heel fijn om weer kipfilet te kunnen kopen. In Suriname koop je kip met bot. Zie dat maar eens door de pasta te doen. Drie kwartier hameren op zo'n kippenborst verder en je hebt een klein flutstukje vlees wat je door de saus kunt doen. Gelukkig kan je in Nederland ook gewoon gehakt kopen, of een cordon bleu of een worstje voor bij het eten. Dit is in Suriname ook ondenkbaar. Het is kip, kip en nog eens kip.
* Ik noemde iets eerder al de vochtige lucht in Suriname. Doordat de lucht in Nederland veel droger is, haal je er makkelijker adem waardoor dingen minder energie kosten en is de was (ondanks de kou) sneller droog.
* Ik was helemaal gelukkig toen ik weer mijn oude vertrouwde yoghurt met cruesli, rozijntjes, lijnzaad en fruit kon maken. Heerlijk om dat weer als ontbijt te hebben!
* Tot slot, een aspect van de Surinaamse cultuur dat ik zeker niet ga missen, is het voortdurende gefluit, getoeter en geroep op straat. 'He schatje, ga je met me mee?', 'Wil je met me trouwen?', een hand die tijdens het fietsen op je kont wordt gelegd of een taxichauffeur die vraagt wanneer hij je weer ziet. Ik heb het allemaal aan den lijve mogen ondervinden. Hier kan ik gewoon weer over straat fietsen zonder het gevoel te hebben dat de hele bevolking je nakijkt. Soms is dit ook wel wennen. Ik fietste de dag nadat ik was geland naar de Lidl (vijf minuutjes heen en vijf minuutjes terug) en er werd niet een keer geroepen, gefloten of getoeterd. Slecht voor je ego haha

Naast deze plus- en minpunten van Suriname en Nederland, valt het me op dat het in Nederland zo stil is op straat. In Paramaribo hoorde ik altijd wel honden blaffen, auto's toeteren en voorbij scheuren, sirenes van hulpdiensten langsracen, muziek uit auto's komen en mensen schreeuwend voorbij komen. Het is niet per se positief of negatief, maar ik merk wel dat het hier een stuk stiller is. Nu ik bijvoorbeeld zo mijn blog zit te typen, hoor ik op de achtergrond mijn klok, eens in de paar minuten een auto of scooter in de verte, maar meer niet. Een heel verschil met het luidruchtige Paramaribo.
Ook moet ik de kortste weg in Groningen weer vinden. Ik weet nog ongeveer waar alle straatjes op uit komen, maar ben nu nog langer onderweg dan nodig is.

Zo, dat was alweer mijn laatste blog. Degenen die het hebben gelezen, wil ik er hartelijk voor bedanken. Erg leuk om alle reacties te lezen en te merken dat mensen het ook echt leuk vinden om te lezen wat ik allemaal heb meegemaakt. De meesten van jullie zal ik binnenkort weer in het echt zien. Tot snel! Brasa nanga bosie :)

Liefs,

Leonie